Sansar Salvo – Mikrop
Benim benliğim de kime ait? Kendiliğim kimin? Derdi bilirim ve bilir İstanbul’u kimi. Neyin endişesi beyindeki neyin sesi bilin benim derim senden iyi diyenleri silip. Bizim yaptığımız işte yine bir çoğundan iyi çünkü gelişmemiş için içimden geleni seçip, eserimin esiriyim hala yeni nesil esintisiyim sokağın sesi ortaları kesin. Karaköy iskelesindeki sabahın sesi. Nesin bile diyemesin rezil olanları geçin. Buna göre nasıl biçimlenir içim? Hiçim içime dokunduğu için. İyi geçin, iyi seçim. Saygı duyun, buydu konu. Doğru durun. Duyduğumu duyduğun bu beste gibi durum. Elimdeki kozu bitirmedim iyi bilin bunu. Elbette ki gelecektir kabuslarımın sonu.
Gözlerimin etrafında aynı çöküntü ve saçlarımda döküntü erken yaşımda göründü. Beklediğimiz başarı mı huzurlu bir ölüm mü? Geçmişimi görür müsün? Zamanımız bölündü. İleriye gider miyiz? Hedefleri görür müyüz? Yada ölür müyüz. Sokaklar hep ölümlü. Çok şükür demem gerek. Hep üretmek ve savaşmak gerekli böyle. Bu aynen öyle. Sanki tek bir derdi var bu dünyanın. Burda yenildiğim savaş alanının içindeki ceset benim. Ne deseydik? Hangisi yeterlisiydi sanki. Hangisi yüreksiziyse orda kaldı kalbin. Napiyim? Kaybettiysen ağliyim mi napiyim? Söyle napiyim? Bu kez hakim olan abin. Artı baki. Büyük trajedi yaşanan bu sokaklar mı sakin? Hadi.
